“Çaldılar Çocukluğumu Habersiz…”

Ahmet Kaya’nın, kayınbiraderi Yusuf Hayaloğlu ile birlikte kaleme aldığı o yürek sızlatan şiirinde şöyle bir dize geçer..

“Penceresiz kaldım anne,
Uçurtmam tel örgülere takıldı,
Hani benim gençliğim anne…”

Bir başka mısrada ise bu topraklarda büyüyen binlerce insanın hissiyatına tercüman olur.

““Çaldılar çocukluğumu habersiz…”

Türkiye… Hayallerin çalışmasıyla, umutların tıkanmasıyla meşhur bir ülke.
Ve 6 Şubat 2023... Hepimizin hafızasına kazınmış kara bir tarih.
Depremle yerle bir olan 11 şehirden biri de Malatya’ydı.

Depremin ardından yaralar sarılmaya çalışıldı.
İnşa ve ihya kelimeleri dillere pelesenk oldu.
Ayda neredeyse bir bakanın ziyaret ettiği Malatya’da ise, bir sembol ortaya çıktı.

Telli mavi dosya.

Her gelen bakana, her gelen üst düzey yetkiliye bu dosyalar sunuldu.

Siyasi partilerden sivil toplum kuruluşlarına kadar herkesin elinde aynı manzara. İçinde Malatya’nın sorunlarını, taleplerini, beklentilerini barındıran o telli mavi dosya.

Ama ne hikmetse, bu dosya üretildiğinden beri böyle bir zulüm görmedi.

Taşıyana yük oldu, verene umut, alana ise sadece bir evrak.
Dosyalar verildi, fotoğraflar çekildi, cümleler kuruldu. Ama değişen tek şey dosyaların sunulduğu tarihler oldu. İçindeki taleplerin çözüm bulduğunu, o dosyaların Ankara’da karşılık bulduğunu söylemek zor.

Binlerce insanın hayali, umutları, beklentileri…
Hepsi telli mavi dosyalara sıkıştırıldı.
Ve her defasında o dosyalar, bir çözüm vesikası değil birer fotoğraf nesnesi olarak kaldı.

Dün de yine aynı sahne yaşandı.
Adalet Bakanı Yılmaz Tunç Malatya’ya geldi.
Temaslarda bulundu, programlara katıldı.
Ve eline yine bir telli mavi dosya tutuşturuldu.
Malatyalıların hayalleri, bir kez daha Ankara semalarına doğru yola çıktı.

Ama artık insanlar yoruldu.
Her dosyada bir umut, her sunumda bir beklenti…
Ama sonuç hep aynı.

Ve böyle zamanlarda ister istemez Ahmet Kaya’nın o dizeleri düşüyor insanın aklına..

“Çaldılar çocukluğumu habersiz…”

Bu ülke nice çocukluklar çaldı, nice gençlikleri yarım bıraktı.
Umarız bir gün, telli mavi dosyalar değil gerçek çözümler, kalıcı icraatlar konuşulur.
Ve Malatya’nın da, bu ülkenin de kaderi değişir.